Με ποια λόγια μπορεί να αποχαιρετήσει κανείς τον πολύτιμο κυρ Παναγιώτη; Μόνο με δικά του… Διαβάστε ένα κείμενο από τα εκατοντάδες που εμπιστεύτηκε στην «ΦΩΝΗ» που αγαπούσε όπως μόνον ο Θάνος Τσαπάρας αγάπησε!
«Γεννήθηκα παρά τη θέληση πατρός μου, μεγάλωσα αγάλια – αγάλια. Από την μάνα μου δεν ήπια μια σταλιά γάλα. Δεν είχε τις απαραίτητες τροφές, μόνο μπομπότα.
Κι ήρθε ο καιρός και πήγα σχολείο. Χωρίς τετράδιο χωρίς βιβλία. Κι είχα την τύχη την κακή να μην βρεθεί ούτε θρανίο. Πολλά παιδιά.
Στην Πέμπτη τάξη πήρα απολυτήριο (5 ½) και πήγα τσοπάνης στο βουνό. Εκεί άρχισα να διαβάζω και να φιλοσοφώ. Εκατοντάδες πέρδικες, κοτσύφια, περιστέρια, κορυδαλλοί και άλλα πουλιά μου χάριζαν όμορφη ημέρα, και όμορφη βραδιά με την γλυκιά τους την λαλιά.
Δόξαζαν το Χριστό και την Παναγιά.
Έτσι κι’ εγώ άρχισα να δοξάζω τον Θεό. Εκεί είδα στο βουνό το άστρο, που το λένε Αυγερινό, και την καθαρή βραδιά χόρτασα την ξαστεριά.
Τώρα… δεν υπάρχει ούτε ένας κότσυφας.
Αργότερα απαγόρευσε ο Μεταξάς τα γίδια από το βουνό και έτσι άλλαξα δουλειά. Έγινα αγρότης με ζήλο.
Στα χωράφια έφτιαξα μάντρες, φύτεψα δέντρα. Συνεργάστηκα με γεωπόνους, έγινα άριστος!
Το κράτος με τίμησε με ιδιαίτερη γιορτή, με τραπέζι με επισήμους και με βράβευσε γιατί έγινα καλλιεργητής ρίγανης.
Στο τέλος άρχισε χορός. Ήρθε και η σειρά μου. Δεν χόρεψα καλά.
Δικαιολογήθηκα…
“Παιδιά τους λέω, εγώ δεν πήρα μάθημα από τον τζίτζικα αλλά από τον μέρμηγκα”. Γέλασαν. Αργότερα έκανα οικογένεια. Μεγάλωσαν τα παιδιά μου, πήγαν Γυμνάσιο. Εκεί γνωρίστηκα με το Θάνο Τσαπάρα, τον Γεωργακόπουλο, τον Σταθακόπουλο και τον Ερμείδη. Προσπαθούσα να γνωρίζομαι με διάφορους ανθρώπους για να μπορέσω να μορφωθώ. Ότι καλό λόγο μάθαινα…τον κράταγα.
Ύστερα συνεργάστηκα με τη «Φωνή». Γύριζα σε χωριά για να βρίσκω νέους συνδρομητές και να μαθαίνω νέα.
Μου έδωσε ζωή η εφημερίδα. Ήτανε ευχής έργο η «ΦΩΝΗ». Έκαμε τους ξενιτεμένους να θυμηθούν την πατρίδα τους και να κάνουν έργα σε όλα τα χωριά, ιδιαίτερα στο Μάνεσι.
Μεγάλο έργο το νοσοκομείο και άλλα, πλην όμως το νοσοκομείο έγινε κτίριο. Τέσσερα χρόνια κράταγα τα κλειδιά που μου έδωσε ο Πρόεδρος του Ε.Σ.
Παρακάλεσα πολιτικούς, Πασοκατζήδες και Νεοδημοκράτες. Μάλιστα ο κύριος Παπαρηγόπουλος και πολλοί επίσημοι φιλοξενήθηκαν στο φτωχικό μου, για να βοηθήσουν να λειτουργήσει το νοσοκομείο.
Αλλά τίποτα.
Κι ήρθε η Χούντα…
Πέρασε ο Παττακός. Τον περιμέναμε στο κέντρο του χωριού όλοι οι κάτοικοι. Πήγα, και με το θάρρος που είχα αποκτήσει από τις γνωριμίες με τον κόσμο, τον χαιρέτησα.
– Τι είσαι εσύ; μου λέει.
– Αντιπρόεδρος.
– Τι θές;
– Θέλω να ανοίξει το νοσοκομείο που έχει φτιάξει η θειά μου η Κατίνα. Κρατώ τα κλειδιά τέσσερα χρόνια και γιατρός τίποτα.
Το έγραψε.
– Θέλω να φέρουμε νερό από την Γάλιστρα, έχω και εγώ χωράφι. Αποζημίωση δε θέλω. Είναι κρίμα να κουβαλάνε οι γυναίκες νερό με το βαρέλι στον ώμο από 200 μέτρα μακριά. Και το τρίτο… ρεύμα, αλλά αυτό είναι δευτερεύον θέμα. Αν γίνουν αυτά, θα βάλω για πρόεδρος, και αν με ψηφίσουν θα αλλάξω το όνομα του χωριού.
– Πως θα το βάλεις;
– Θα σβήσω το πρώτο γράμμα κι από Μάνεσι θα το κάμω Ανεση!
Γέλασε ο Παττακός και σημείωσε όσα είπα.
Σε δέκα μέρες έγιναν εγκαίνια με γιατρό την Λία Μαντέλου Καλαμαριώτη και με νοσοκόμα. Σε είκοσι μέρες πήγα στην Πάτρα με νερό στο χημείο. Μηδέν άλατα, δηλαδή άριστο. Θεός να τον συγχωρέσει αν είναι πεθαμένος, ου κρυπτό το έλεος, ομολογώ την ευεργεσία.
Αργότερα πήγα ψάλτης στην εκκλησία. Πήγαινα από χρόνια αλλά με έδιωχναν οι ψάλτες. Όταν έγινε παπάς ο Γιώργος Φ. Τζελέπης με μάζεψε. Θεός συγχωρέστον τον πατέρα του.
Εκεί μορφώθηκα και μετά από τη ΦΩΝΗ. Διαβάζω συνεχώς την Καινή Διαθήκη την καλύτερη πνευματική τροφή. Έγινα αθάνατος. Τα παιδιά, τα πρώτα μαθήματα πρέπει να τα παίρνουν από τη μάνα, το δάσκαλο και τον παπά. Από κανένα σπίτι να μη λείπει η Καινή Διαθήκη. Δίνει ζωή, από εκεί εγώ κοντεύω να γίνω σοφός. Το λέει ο Απόστολος Πέτρος. Οι νέοι θα δουν οράματα και οι γέροι θα ονειρευτούν όνειρα θεϊκά (σελ. 278).
Μην πείτε ότι είμαι τρελός, έχω δει οράματα και θαύματα.
Παναγιώτης Τζούδας»
